Po jednym popołudniu w Los Angeles ruszyliśmy w drogę. Naszym pierwszym celem byla Dolina Śmierci - nazywana tak z powodu ekstremalnych temperatur, które tam panują - łącznie z rekordem świata. Po poradzeniu sobie z porannymi korkami w Los Angeles, ruszyliśmy 4-6 pasmowymi autostradami na pln-wsch. Tu uwaga: amerykanskie korki, mimo wiekszej niż w Polsce ilości samochodów, są dużo przyjemniejsze: Amerykanie jeżdżą spokojnie, nie trąbią, a pasów jest tyle, że korek się porusza.
Na miejsce zajechaliśmy około 14. Dolina Śmierci przyjęła nas dokładnie tak, jak sie spodziewaliśmy- upałem. Na zdjęciu nr 1 widac, że akurat wczoraj było 100 Farenhaitów, czyli 38 stopni Celsiusza. A to początek maja!
Sama dolina, to głównie piach, żwir, żar i wszechobecna sól - pozostala po odparowaniu wody.
Zdjecie nr 2 pokazuje Magde na tle najnizszego punktu na półkuli zachodniej - Badwater, minus 86 m npm. Za nia brązowe połacie nieoczyszczonej soli.
Dolina Śmierci to też fantastyczne i kolorowe formacje skalne - widac to na zdjęciach 3 i 4.
A że piasku i słońca było sporo pokazuje dobrze zdjecie nr 5.
A na koniec udaliśmy sie na piękny punkt widokowy - Artists View, nazwany tak od kolorów skał tak różnorodnych, że kojarzą sie z paletą malarza. To na zdjeciu nr 6.
Wczorajszego dnia (plus krótka przejażdżka w dniu lądowania) przyjechaliśmy już 573 mile (czyli ok. 916 km). Odległości jednak się nie odczuwa - dobre drogi, duży, klimatyzowany samochód i można przemierzać duże dystanse.
